Rodzinne dramaty związane z zaginięciami poszczególnych osób zazwyczaj wywołują w ludziach dobrej woli uczucie współczucia dla najbliższych, oburzenia wobec potencjalnych sprawców i niesprawiedliwości, która spotkała ofiarę. Niestety w natłoku bieżących spraw zazwyczaj bardzo szybko wypadają z emocjonalnej agendy.Wyjątki stanowią sytuacje, które w różnym stopniu dotykają nas osobiście.

W tym wypadku historia, którą poniżej przedstawimy rozgrywa się w mieście, w którym opisujący ją dla was redaktor jeszcze do niedawna studiował i chociaż nie znał osobiście kobiety to z pewnością codziennie poruszał się tymi samymi miejskimi ścieżkami, niejednokrotnie z przeświadczeniem, iż gdzieś za rogiem mógł wydarzyć się akt dramatu a pobliskie mury miasta wiedzą więcej niż ludzie chcą powiedzieć..

Buty dla Joanny

Jest grudzień 2014 roku. Joanna Patrycja Kałabun ma 31 lat i mieszka w Siedlcach. Pracuje w firmie specjalizującej się w sprzedaży opakowań. Ma dobrą opinię w środowisku współpracowników. Jest wzorem życzliwości, rozsądku i silnego przywiązania do rodziny. Od 10 lat pozostaje w związku małżeńskim z Grzegorzem. Spokojna egzystencja kobiety legła w gruzach 13 grudnia. To wtedy po raz ostatni najprawdopodobniej jej postać idąca razem z Grzegorzem zarejestrowana została przez kamery monitoringu w godzinach południowych w okolicach sklepu „Stokrotka” znajdującego się na parterze ich bloku mieszkalnego przy ulicy 11 listopada.

Tego samego dnia wieczorem do rodziców Joanny dzwoni jej mąż z niepokojącą informacją o zaginięciu córki. Relacjonuje, iż podczas wspólnych porannych zakupów w osiedlowym markecie Joanna podjęła decyzję o samodzielnym wyjściu do siedleckiej galerii handlowej w celu nabycia obuwia w jednym z tamtejszych sklepów. Zapewnia, iż od tamtego momentu utracił kontakt z żoną i nie wie nic o jej losie. Oznajmia, że jej telefon został w domu.

Na pytanie rodziny, czy próbował się skontaktować z jej koleżankami, które mogłaby odwiedzić, odpowiada twierdząco. Jak się później okazuje, zrobił to dopiero po wykonaniu telefonu do rodziców.

Brak śladów

Zaniepokojona wiadomościami najbliższa rodzina dociera do Siedlec i niemal natychmiast rozpoczyna poszukiwania. Przeczesują miejscową galerię, sprawdzają pobliski ze względu na miejsce zamieszkania park, udają się do dwóch siedleckich szpitali. Niestety nigdzie nie natrafiają na ślad po Joannie.

Rychło okazuje się, iż na monitoringu w centrum handlowym nie zarejestrowano nikogo podobnego do kobiety w okresie, w którym według męża miała udać się na zakupy do sklepu. W domu pozostały dokumenty, torebka i biżuteria kobiety. W tym czasie mąż zgłosił zaginięcie na policję.

Ulotna pamięć

Następnego dnia Grzegorz nieoczekiwanie zmienił wcześniejszą wersję wydarzeń. Stwierdził, iż sam zrobił poranne zakupy w osiedlowym sklepie, a następnie już wspólnie z żoną udał się na stosunkowo długi spacer do pobliskiego parku, po którym w drodze powrotnej rozstali się, gdyż Joanna zdecydowała udać się do galerii po wspomniane wcześniej buty.

Na pojawiające się pytania dlaczego nie podał tych informacji od razu, z rozbrajającą szczerością stwierdza, iż nie pamięta.

Poszukiwania

Wieść o tajemniczym zaginięciu Siedlczanki błyskawicznie rozchodzi się po prawie 80-tysięcznym mieście wywołując poruszenie wśród jego mieszkańców. Już w niedzielę 14 grudnia spontanicznie zorganizowała się kilkudziesięcioosobowa grupa ochotników, która przeszukała miejskie nieużytki, pustostany oraz pozostałe wytypowane miejsca w których Joanna bywała widywana w przeszłości oraz rozwiesiła pokaźną liczbę plakatów z wizerunkiem zaginionej. Równolegle do akcji społecznej działania prowadziła siedlecka policja.

Na przestrzeni lat w toku poszukiwań wykorzystała m.in. specjalistyczny sonar oraz dron. Do miasta ściągnięto też grupę profesjonalnych nurków oraz doświadczone policyjne psy poszukiwawcze. Ponadto rodzina wynajęła agencję detektywistyczną. Żadne z podjętych wówczas działań nie przyczyniło się do wyjaśnienia losu kobiety.

Tajemniczy spacer

Po kilku tygodniach rodzina otrzymuje nagranie z miejskiego monitoringu na którym wyraźnie widać, iż w sobotnie popołudnie z parku wyłania się tylko mąż Joanny, co stoi w sprzeczności z jego wcześniejszymi deklaracjami. Wtedy Grzegorz przyznaje, że faktycznie rozstał się z żoną w parku. Twierdzi, że nie wie, dlaczego wcześniej zeznawał inaczej.

Nie udziela też odpowiedzi na pytania, co było celem tak długiego (prawie 3-godzinnego) w nieprzyjazną pogodę jaka wówczas panowała. Z czasem, mimo próśb rodziny o pomoc, całkowicie zaprzestaje współpracować przy poszukiwaniach.

Za późno na monitoring

Okazało się, iż doszło do fatalnej i brzemiennej w skutkach pomyłki, gdyż sugerując się zeznaniami męża, wytypowano zbyt okrojony obszar pod względem czasowym i przestrzennym, w którym zarejestrowana mogła zostać sylwetka Joanny. Należało sprawdzić przede wszystkim czy i kiedy małżeństwo dotarło do domu w piątkowy wieczór, gdyż pewnym pozostaje, iż z pracy wyjechali razem. Zorientowano się, iż nawet zakładając, że Joanna sama wróciła z sobotniego spaceru po parku, bardziej prawdopodobna jest inna droga jej przemieszczania się, której dotychczas nie zweryfikowano.

Zwrócono się wówczas z prośbą o przegląd monitoringu z istotnego z punktu widzenia sprawy sektora. Niestety, zgodnie z przyjętymi procedurami nagranie uległo skasowaniu ze względu na znaczny już wówczas upływ czasu od zdarzenia. Szansa na przełom okazała się definitywnie stracona..

Epilog

Mijają kolejne lata bezskutecznych poszukiwań charakteryzujące się głębokim zaangażowaniem różnych instytucji połączone z poczuciem bezsilności u rodziców i rodzeństwa zaginionej. Grzegorz postanawia ułożyć sobie życie na nowo u boku innej kobiety. W sierpniu 2018 wnosi pozew o rozwód z orzeczeniem winy. Sąd stwierdza zakończenie małżeństwa Do chwili obecnej przebieg wydarzeń z 13 grudnia pozostaje kompozycją kilku niewielkich fragmentów nie dających ułożyć się w jedną całość tak, aby przyczynić do wyjaśnienia zagadki.

Zwracamy się z prośbą do wszystkich ludzi dobrej woli o pomoc w rozwiązaniu zagadki jej zaginięcia. Każdego kto dysponuje nawet fragmentaryczną wiedzą o losie kobiety, ale z różnych przyczyn bał się nią podzielić, zachęcamy do kontaktu z policją lub naszą redakcją.

Za współpracę przy tworzeniu powyższej publikacji podziękowania kierujemy w stronę siostry zaginionej pani Sylwii
Bujak.

13- grudnia minęło 6 lat od zaginięcia Joanny

🖤 Dziś mija sześć lat od zaginięcia Joanny. Nie została odnaleziona, a sprawa jej zaginięcia nie została wyjaśniona…

Kiedyś Joanna powiedziała, że człowiek jest w stanie poradzić sobie z cierpieniem, kiedy je wypowie. I kiedy nie zapomni, że jest ono wspólne wszystkim ludziom. Dlatego tak ważne jest, żebyśmy dzielili się swoimi historiami. I byli dla siebie nawzajem.

Szczególnie trudno jest żyć ze świadomością, że nie można odebrać ciężaru cierpienia, który dotknął najbliższą osobę. Nie wiemy, co dokładnie przeżyła i doświadczyła Joanna tamtego dnia.

Czasami, ukradkiem, pojawia się przebłysk nadziei, że gdy kiedyś poznamy prawdę odnośnie tego, co wydarzyło się 13 grudnia 2014 roku, być może choć trochę zmaleje uczucie dotkliwej samotności w tym zaginięciu. Bo właśnie to towarzyszy człowiekowi, gdy ginie jego jestestwo, realna obecność, a kochający bliscy o tym nie wiedzą. Poznając jej historię do końca, przeżylibyśmy ją razem z nią, zyskując choć namiastkę poczucia, że odtąd nie jest już ze swoją tragedią sama…

link do strony poświęconej zaginionej Joannie

https://www.facebook.com/Zagin%C4%99%C5%82a-Joanna-z-Siedlec-742599082498928/