Dokładnie 9 sierpnia 1996 roku, dziewięć dni przed swoimi siódmymi urodzinami, chłopiec zaginął. Tamtego dnia malec swój czas spędzał z młodszym kolegą. Chłopcy udali się w stronę pobliskiego zagajnika. Tomek bał się wejść w głąb lasu… Jednak Darek powiedział, że niczego się nie boi i poszedł prosto przed siebie. Kiedy 7-letni Darek nie wracał, jego młodszy kolega postanowił wrócić sam do domu. Darek kilka minut później pojawił się na plaży po drugiej stronie lasku. Chłopiec spotkał tam swoją ciocię. Malec powiedział jej, że przyszedł na plażę z wujkiem. Kim jest ten wujek? Czy to on ma coś wspólnego z zaginięciem małego Darka?

– Nigdy nie wybaczę sobie, że nie byłam bardziej dociekliwa i nie poszłam wtedy za Darkiem. W tym czasie zajmowałam się swoimi dziećmi wychodzącymi z wody i pomyślałam, że ktoś przyjechał w odwiedziny do Haliny, mamy Darka – mówi w wywiadzie z Faktem  pani Agata Kowbaj.

-Wiadomo też, że chłopiec pojawił się w domu, ale tylko na chwilę. Poprosił mamę o kanapkę i jutowy worek – jak tłumaczył – potrzebny mu do zabawy. Do domu już nigdy nie wrócił. Gdy wieczorem nie pojawił się na kolacji, rozpoczęły się gorączkowe poszukiwania. Początkowo przyjęto wersję, że chłopiec uciekł z domu. – Darek nigdy się nie skarżył, choć w domu się nie przelewało. Nie chodził brudny ani głodny – podkreśla ciocia chłopca w wywiadzie.

Krew w mieszkaniu

W mieszkaniu rodziny odnaleziono ślady krwi, ale badania laboratoryjne wykazały, że należały one do ojca Darka, który skaleczył się kilka dni wcześniej. Pobliscy sąsiedzi podejrzewali rodziców malca, że to oni coś mogli zrobić chłopcu. Sąsiedzi cały czas twierdzili, że w dniu zaginięcia dziecka słyszeli w domu głośną libację. Ktoś inny twierdził, że wieczorem widział tatę Darka jadącego na rowerze z przewieszonym przez ramę workiem. Co w takim razie przewoził?

– Nigdy nie uwierzę w winę w brata. To prawda, był chory – pił, ale nie byłby w stanie zrobić krzywdy synowi. Bardzo go kochał. Zresztą zarówno on, jak i Halina potwornie przeżyli zaginięcie Darka – przekonuje pani Agata, która bardzo zaangażowała się w poszukiwania. – Cały czas rozklejałam plakaty, ale ktoś cały czas je zrywał – tłumaczy ciocia malca w wywiadzie z Faktem.

Zaczęto brać też pod uwagę utonięcie malca. Wśród osób, które przeczesywały wówczas jezioro, był pan Mirosław Grosicki (60 l.). – Bardzo dobrze to pamiętam. Pracowałem jako ratownik. Sprawdzaliśmy dno i brzeg jeziora. Nic jednak nie znaleźliśmy. Sprawa poruszyła nas wszystkich. Do dziś wzruszam się, gdy myślę o Darku – wspomina ze łzami w oczach w wywiadzie z Faktem.

Reporter Faktu dotarł również do jednego z sąsiadów, który przyznał, że w kamienicy często pomieszkiwała niemiecka rodzina, ale po zaginięciu chłopca już nigdy się tam nie pojawiła.

Jasnowidz

Rodzice zaginionego Darka już nie żyją, ale bratanka wciąż szuka pani Agata. – Nie daje mi to spokojnie żyć. Mam ogromne wyrzuty sumienia – przyznaje. I dodaje, że do dziś nie wiadomo, kim był „wujek”, którego spotkał chłopiec. – Rozmawiałam z trzema jasnowidzami. Jeden z nich potwierdził informację, że Darek był widziany w sklepie z mężczyzną, który kupował mu słodycze. Jak wyglądał? Starszy, z nadwagą, niewysoki, o ciemnych włosach – mówi w wywiadzie z Faktem pani Agata.

Czy wierzy w to, że Darek nadal żyje? – Zdaniem części jasnowidzów leży gdzieś przy drodze, głową skierowaną w dół – wyjaśnia ciocia Darka, przyznając, że ma w tej sprawie mieszane uczucia. – Nigdy nie pogodziłam się z tym, że nie mogliśmy go pochować. Z drugiej strony cały czas mam nadzieję, że żyje i nikt mu nie zrobił krzywdy. Gdy ból staje się nie do zniesienia, pozostaje mi już tylko modlitwa – tłumaczy.

Autor: ZPL